Nie chce ze mnie zeskoczyć wrażenie, że każda decyzja, od której zależy coś ważnego w moim życiu to tylko mała kulka z numerkiem, wrzucona do maszyny losującej. Choć prowadziłabym zapisy i codziennie analizowała wybór urządzenia zgodnie z zasadami rachunku prawdopodobieństwa, każda wyrzucona piłeczka okazałaby się w rezultacie czystym przypadkiem. Z tego powodu może nie warto tracić czas na zastanawianie się. Niech żyje improwizacja! Przypadkowy wybór to zawsze sytuacja pięćdziesiąt na pięćdziesiąt: albo wybiorę katastrofalnie w skutkach, albo nie będzie tak źle. Na razie nie jest źle. Jednak powaga sytuacji desperacko błaga o choć nieznaczne zapewnienie, że warunki pogodowe moich nastrojów utrzymają się na poziomie klimatu umiarkowanego. Prawdę mówiąc, nie dociera do mnie jeszcze atmosfera przedślubnego szaleństwa. Moje myśli zgrabnie przeskakują ten etap i zatrzymują się nieco dalej. Ślub to pikuś. Weryfikacją mojej samokontroli, cierpliwości, zaufania i przede wszystkim dystansu do siebie będzie wspólne egzystowanie na powierzchni pięćdziesięciu metrów kwadratowych. Znacznej większości sytuacji na świecie nie jestem pewna np. tego jak postrzegają mnie inni ludzie, jaką czekoladę wybrałabym, gdybym miała otrzymywać ciągłą jej dostawę oraz czy G. wolałby koncert Votum czy Luxtorpedy. Jedno jednak wiem na 100%. Tolerancja dla mojego przyszłego Męża, przez te fafnaście lat (dni, godzin) wykiełkowała we mnie na tyle, że powinien mnie nosić na rękach. Dzięki Niemu wiele się nauczyłam i to daje mi nadzieję na kolejne szlachetne zmiany mojego charakteru. Cel na ten rok: ćwiczyć wytrwałość.
To tak na początek, jakby ktoś pytał kim jestem, albo co we mnie jest od dziś. Ostrzegam, że z czasem mogę zamiatać w to miejsce trochę narzekania, trochę marudzenia, będę układać tu muzykę, poezję i prozę, trochę pozwiedzam, może coś ugotuję. Grunt, że tu wszystko będę robić regularnie i na pewno. Bez zniechęcania się i porzucania, jak to zwykle u mnie bywało.
mi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz